Matapica

Voor onze trouwe lezers wordt het toch de hoogste, hoogste tijd dat we weer eens wat nieuws op onze weblog zetten. We hadden al vernomen dat er “klachten” waren vanuit het thuisfront over de actualiteit van onze weblog. En eehhh.... we kunnen jullie geen ongelijk geven. De regelmaat waarmee er iets nieuws wordt geplaatst, is inderdaad niet echt om over naar huis te schrijven (dus daar schrijven we dan ook verder maar niets over...).
We gaan maar eens wat schrijven over iets wat we gedaan hebben hier, want er valt intussen wel het één en ander te lezen, maar wat we hier nu eigenlijk uitvoeren is voor velen misschien nog steeds een groot mysterie...

Anywho... Inmiddels is Pieter (vader van Stefanie) alweer zo’n 4 weken in Suriname. Hij neemt ’t ervan en blijft in totaal 6 weken op vakantie hier. Twee weekenden geleden zijn we met z’n drieën naar Matapica geweest. Zoals sommigen van jullie weten, ben je in Suriname grotendeels afhankelijk van tour bureau’s als je iets meer wilt zien dan Paramaribo. Veel bestemmingen in het Binnenland zijn moeilijk bereikbaar en bovendien moet je als je zelfstandig wil reizen ter plaatse goed de weg weten en meestal iemand kennen die onderdak kan bieden of regelen. Maar goed, we gingen dus naar Matapica. De stranden van Suriname worden door verschillende soorten zeeschildpadden gebruikt om eieren te leggen. Matapica is één van die stranden.

Om vanaf Paramaribo op Matapica te komen moesten we eerst met een boot naar Commewijne (het gebied waar zich in de slaventijd veel plantages bevonden). Op één van die plantages hebben we gelunchd. Vanaf daar moesten we met een smalle, houten motorboot (korjaal) ongeveer een uur door het moeras varen voordat we Matapica bereikten. Met het weer hadden we dat weekend erg veel geluk, want het regent hier errug veel de laatste tijd, maar dat weekend hebben we twee dagen lang prachtig zonnig weer gehad. De bootrit door het moeras was een mooie ervaring. Je bent gelijk helemaal weg uit de stad en in een andere wereld. Het was een beetje krap met zijn vieren in een klein, smal korjaaltje, maar de boottocht was mooi en we hebben “genoten” (een erg geliefde uitspraak onder Surinamers). Pieter maakte het onderweg (voor we het moeras bereikte) ook nog even spannend toen hij pas op het laatste moment besloot hoe hij zou uitwijken voor een bruggetje waar we onderdoor moesten. Het was een laag bruggetje, de bootsman vaarde plankgas verder en Pieter raakte in paniek... Even dachten we dat hij over het bruggetje geen wilde springen... Hij stond op in de boot en zwiepte zo snel als hij maar kon z’n benen naar achter. Het kostte hem net niet zijn kop...

Op Matapica aangekomen, zijn we na even te hebben gerelaxed meteen naar het strand gewandeld. De gids was er nog niet, want de gids die oorspronkelijk mee zou komen had i.v.m. moederdag op het laatste moment afgebeld. De nieuwe gids zou dus later komen. Toen we bij het strand aankwamen, zagen we meteen op zo’n 100-200 meter afstand een reuze-schildpad op het strand. Het was er een van de grootste soort (een “leatherback”). Tering, wat was dat beest groot, waarschijnlijk zo’n anderhalve meter lang. Omdat we nog totaal geen schildpad hadden verwacht (de schildpadden leggen meestal ’s avonds en ’s nachts) hadden we geen fototoestel bij. Ik ben nog wel snel teruggerend, maar te laat terug om het beest nog te kunnen bekijken en ook nog een foto te maken. Wel een mooie ervaring.. Dat beest was onwerkelijk groot. En we hadden erg veel mazzel gehad dat we er overdag al één zagen.

Matapica was moooooi. Een lang uitgestrekt en afgelegen zandstrand. Een kilometers lang strand waar je uren over kan lopen zonder ook maar iemand tegen te komen.Ten eerste was het natuurlijk moeilijk te bereiken. Ten tweede mag je er niet komen zonder toegangsbewijs, want het is een beschermd gebied. Aan de ene kant van het strand is de Atlantische Oceaan, aan de andere kant loopt een rivier/kreek en daar achter het moeras. Het weekend dat wij op Matapica waren, was er alleen nog een groep van een stuk of 6 andere Nederlandse studenten. Waar wij overnachtten was een klein kampje, bestaande uit een paar houten hutjes, een paar tenten waar wij in sliepen en een primitieve wc waar ik (Stef) niet zo kapot van was. (Geef mij dan maar een gat in de grond. Dat heb ik liever dan een wc waar je niet op kan gaan zitten omdat er enorme kakkerlakken op zitten en grote rode wespen in de “pot” vliegen..) De nabijheid van het moeras bracht natuurlijk de nare bijkomstigheid met zich mee dat het er stikte van de dikke, vette muskieten (zoals muggen hier genoemd worden). Oh oh... wat zijn we van top tot teen lek gestoken door die beesten! (maar daar had de één meer last van dan de ander...)

De gids kwam ’s avonds om een uur of 7 eindelijk aan. Hij begon al snel met koken, maar was verder niet zo’n succes. Dat is nog een heel ander verhaal, maar dat zal ik jullie grotendeels besparen. Het kwam er in ieder geval op neer dat hij erg goed aan zichzelf dacht, en iets minder aan zijn gasten (wij dus). Terwijl we zaten te eten, was hij een klein feestje aan het bouwen met de bootsman in plaats van te proberen een leuk sfeertje voor ons allemaal te creëren. Hij zat doodleuk rum te zuipen en in het Sranan met die bootsman te babbelen, terwijl wij er maar een beetje bij zaten. Uiteindelijk heeft Pieter er dan ook wat van gezegd, en zag de gids het toch ook wel in dat dat niet helemaal de bedoeling was.

’s Avonds gingen we naar schildpadden zoeken. De eerste strandwandeling om 23:00 uur was niet zo succesvol. Wel een paar schildpadden gezien, maar die waren niet aan het leggen. Bovendien konden we ze in het donker heel slecht zien en was het maar kort. We zouden een uurtje of anderhalf uur later nog een keer gaan als de vloed weer wat gedaald was. Dat uurtje werd uiteindelijk pas om 3 uur ’s nachts. Volgens de beheerder leek het toen wel weer een goed moment om te gaan kijken. Stef en ik hadden tot die tijd zitten kaarten met de lokalen, anderen waren maar even een tijdje gaan slapen en moesten dus uit hun bed getrommeld worden. De tweede wandeling was wel succesvol. We hebben alle 3 de verschillende soorten reuze-schildpadden gezien die in Suriname komen en hebben het hele proces kunnen aanschouwen (graven, eieren leggen, gat dichtgooien en terug de oceaan in). Natuurlijk was het allemaal wel moeilijk te zien, want zaklampen waren niet toegestaan en alleen de beheerder scheen hier en daar wat bij met een half gedoofde zaklamp. Filmen op nachtvisie lukte ook niet echt. Maar goed, zoals Stef zei:”zo blijft het een beetje mysterieus, misschien was dat wel de bedoeling...” We waren wel blij dat we ’s middags al een enorme schildpad hadden gezien.

Kortom, Matapica was een succes (op de gids en de muskieten na, maar dat mocht de pret niet drukken). Gezwommen in de zee, gerelaxed en ook genoeg wildlife gezien (naast reusachtige schildpadden ook waterslangen en verschillende vissen). Vooral voor mij (Sake) was het ook heerlijk om weer even helemaal weg te zijn uit de dagelijkse sleur in Paramaribo, waar ik niet altijd met even veel plezier hele dagen op kantoor zit.

We gaan proberen het gat op de weblog tussen vertrek uit Amsterdam en Matapica nog wat op te vullen. Vooral onze trip naar Drietabbetje (het échte Binneland, en projectlocatie van mijn stage-werkzaamheden) was een onvergetelijke ervaring. In hoeverre we toekomen aan het schrijven van al die verhalen, blijft natuurlijk de vraag... Er staat nog veel op onze planning voor de laatste 2,5 maanden Suriname. We willen nog veel zien en doen en voor je het weet zit het er al weer op hier.

By the way, we komen er niet echt aan toe om alle persoonlijke e-mails die we ontvangen te beantwoorden, maar ze worden wel zeer op prijs gesteld hoor! Via de weblog (en de tamtam) kunnen we toch iedereen een beetje op de hoogte houden.

Tot laterz!

Sake en Stef


ps. Foto's komen later...