Update 17 juni

Gewoon es even een update deze keer van hoe de zaken ervoor staan in Paramaribo op het moment. Het gevoel dat we alweer bijna terug moeten naar Nederland begint inmiddels steeds sterker op te komen. Nog maar zo’n 8, nee 7 weken inmiddels… Damn, het komt echt dichtbij..! Er staat nog veel op ons “to do-lijstje” dus we hoeven ons niet te vervelen. Op de planning staan voornamelijk nog dingen die we met onze Surinaamse vriendenkring willen doen (roti’s maken, vissen, BBQ, etc.) en in ieder geval nog een trip naar Drietabbetje, omdat onze eerste trip daar naartoe (eind februari) toch wel hét hoogtepunt was van onze Suriname-experience tot nu toe.

Vorige week hebben we goed maar ook slecht nieuws ontvangen. Het goede nieuws is dat de examencommissie van de universiteit van Nijmegen akkoord is gegaan met Stef’s verzoek om haar laatste tentamen te mogen herkansen. Dit tentamen maakt het verschil tussen het behalen van haar propedeuse Nederlands Recht of het kwijtraken van al haar behaalde studiepunten en het opnieuw moeten beginnen aan de opleiding van voor af aan. Het was dus op zich een hele opluchting dat ze de kans krijgt haar tentamen alsnog te halen. Bovendien mag ze het mondeling afleggen en iedereen die Stef een beetje kent weet dat dat in haar geval een enorm voordeel is. Tot dusver dus allemaal erg positief. Het probleem is echter dat ze het tentamen vóór 15 juli (!!!) af moet leggen, dus… dat is zwaar kl*te.. Dit zou betekenen dat Stef eerder weg moet uit Suriname. Ze heeft in dat geval nog maar zo’n 3 weken over i.p.v. de 7 waar ik het eerder over had. En ook al heeft Stef de afgelopen week aardig zitten mopperen en vloeken op de belachelijke toestanden in de zorgvoorzieningen (hierover later meer) en het rechtsysteem (lees “krom-systeem”) van Suriname, om zo vroeg al te moeten vertrekken zou toch voor ons allebei niet zo leuk zijn. Maar goed, natuurlijk heeft Stef na het nieuws uit Nederland meteen contact proberen te zoeken met betreffende persoon van de universiteit. Die is helaas tot aanstaande dinsdag niet bereikbaar, dus moet er dan opnieuw gebeld worden. Hopelijk zal ze haar tentamen in augustus kunnen afleggen, zodat we gewoon samen op de geplande 5 augustus terug kunnen vliegen. Een eventuele retour naar Nederland hebben we ook al overwogen, zodat Stef na het tentamen alsnog de laatste drie weken hier kan afmaken, maar dit lijkt toch niet echt een realistisch idee. We hopen dus maar dat het tentamen in augustus kan plaatsvinden, maar gaan voorlopig wel veel doen van wat we nog willen doen (met een vervroegde terugvlucht naar NL hadden we geen rekening gehouden in onze “planning”..). Met een klein beetje pech gaan er 2 weken overheen voordat we zekerheid hebben over de mogelijkheden van uitstel van de deadline voor het tentamen.. We houden jullie op de hoogte…

Wat is er verder gebeurd in Suriname? Pieter (de vader van Stef) is op bezoek geweest. Hij was 6 weken in Suriname en is vorige week, met veel tegenzin, teruggevlogen naar A’dam. In de laatste week zijn we met z’n drieën naar Palumeu geweest (een Indianendorp in het Binnenland van Suriname, zo’n 270 km ten zuiden van Paramaribo). Palumeu was mooi; veel stilte en een prachtige natuur. Voor mij (Sake) was het ook lekker om er een hele week tussenuit te kunnen. Ik heb hiervoor namelijk 5 dagen vrij genomen. Dus ook ik had weer even helemaal het vakantiegevoel. Anyway, we zullen proberen (hahaha… dat zal wel ja…) om binnenkort ook nog even een Palumeu-verslagje te publiceren op onze weblog.

De twee weekenden voor de Palumeu-trip twee verjaardagsfeesten gehad binnen de vaste vriendengroep die we hier om ons heen hebben. De groep bestaat eigenlijk alleen uit Hindoestanen, plus een koppel uit Nederland dat hiernaartoe is geëmigreerd. Meestal wordt het erg gezellig als we met z’n allen bij elkaar zijn, dus ook de verjaardagsfeesten waren wel geslaagd. Erg laat geworden, veel alcohol geconsumeerd en gedanst (zelfs ik heb nog even geprobeerd een Hindoestaans dansje tevoorschijn te toveren, maar dit kan ik tocht echt beter overlaten aan Soedesh, Ashwin, Deepak, Shashi en Shiba). In het eerste weekend van de twee zijn we trouwens naar het casino geweest. Goed geregeld hier, drankjes zijn gratis voor spelers en toeschouwers..! Das ff iets anders dan het Holland Casino waar je €5 entree moet betalen en vervolgens, terwijl je je geld staat te verspelen, nog eens €2 voor een biertje kunt betalen. Als je je hier een beetje inhoudt en je houdt je aan een bepaald bedrag dat je wilt vergokken, kun je altijd nog een avond goedkoop drinken… Wat wel grappig was, is dat we nog even samen met Somohardjo (voorzitter van de tweede kamer van Suriname) aan de blackjack tafel hebben gezeten. Terwijl wij per ronde 10 of hoogstens 20 SRD inzetten, zette hij iedere ronde het maximum van 300 SRD in. Zie je Balkenende al met geld smijten aan de blackjack tafel...???

Verder zijn we er de afgelopen week achter gekomen hoe belabberd de zorgvoorzieningen zijn in Suriname. Een van onze goede vrienden, Ashwin, moest worden opgenomen in het ziekenhuis nadat hij ernstige buikklachten had. Sjongejonge, wat een corrupte teringzooi is dat hier toch. Ashwin kwam terecht in het Academisch Ziekenhuis, wat nou niet bepaald de beste reputatie schijnt te hebben in Paramaribo. Het eerste probleem was al dat hij niet verzekerd was, wat natuurlijk niet echt verstandig is, ook al heb je het niet heel erg breed. Hij zou dus flink moeten gaan dokken voor de ziekenhuiskosten (alleen al 250 SRD – zo’n €70 – per overnachting, erg veel geld voor de doorsnee Surinamer). Dit is uiteindelijk opgelost door het aanvragen van een kaart voor onvermogenden. Maar goed, Ashwin kwam op de tweedeklas afdeling (!!!) te liggen, want de eersteklas-verdieping is alleen voor particulier verzekerden en mensen met veel geld. Ten eerste ziet het ziekenhuis er niet uit. Het is niet bepaald schoon (om over steriel nog maar te zwijgen…) en slecht onderhouden. De apparaten zien eruit alsof ze uit 1980 komen en dat is misschien ook wel zo. Maar goed, das geen probleem zolang ze nog maar werken. Verder geen airco en zelfs geen ventilator op de kamers (in een land met een subtropisch klimaat) en je moet je eigen beddengoed meenemen (!!). Nou was dit misschien allemaal nog wel te verwachten in een land als Suriname, maar het “mooiste” komt nog. Ashwin had medicijnen nodig, maar die hadden ze niet in het ziekenhuis, dus… moesten vrienden en familie op zoek bij alle overige ziekenhuizen, apotheken en huisartsen naar die medicijnen. Dat is toch niet te geloven!? Verder werd Ashwin, en dus ook zijn vriendin en familie, volkomen in het duister gelaten. Na een echo was het nog niet duidelijk wat er met hem aan de hand was, een CAT-scan vond men te veel moeite of zoiets… Vervolgens werd hem eerst verteld dat hij een blindedarmontsteking had, daarna werd het een darm- of maagperforatie, toen werd het een voedselvergiftiging, waarna het toch waarschijnlijk wel een darmontsteking zou zijn. De ziekte van Kroon, waarvan hij alle symptomen toonde, was nog niet bij ze opgekomen. Afgelopen vrijdag kreeg Ashwin te horen dat hij na het weekend (want in het weekend wordt er “natuurlijk” niet gewerkt, dan hebben de artsen vrij…) nog maar weer eens een echo zou krijgen, zodat ze er misschien achter zouden kunnen komen wat er aan de hand was. Inmiddels hadden vrienden en familie het heft in eigen handen genomen. Nadat men contact had gezocht met de behandelend arts, bleek dat deze nog nooit van Ashwin had gehoord. Hij had blijkbaar gewoon zijn patiënt overgeheveld aan zijn co-assistent (!!) terwijl er nog niet eens duidelijk was wat er met hem aan de hand was. Blijkbaar krijg je hier alleen dingen gedaan als je een goede huisarts hebt en je laat hem contact opnemen met het ziekenhuis (of je gaat met geld smijten natuurlijk, want als je de arts gewoon 1000 SRD betaalt ben je ook verzekerd van een goede behandeling). In ieder geval heeft de arts nadat deze eindelijk had gesproken met Ashwin’s vriendin en een tweetal vrienden, Ashwin inmiddels ontslagen uit het ziekenhuis en zal er na het weekend weer verder gekeken worden. Vreemd verhaal of niet??? Inmiddels is Ashwin er dus nog niet veel beter aan toe en heeft hij eigenlijk een week voor niets in het ziekenhuis gelegen. Nu is er nog niet duidelijk wat hij heeft en zal er via de huisarts worden bekeken wat er verder gedaan moet worden. Ik hoop dat het niet een al te lang en vaag verhaal was..

Nu ben ik nog vergeten over onze eigen ziekenhuis-ervaring te vertellen. Ja ja, we hebben heel wat ziekenhuizen gezien van de binnenkant de afgelopen 2 weken… Onze eigen ziekenhuis-ervaring kwam vlak na Palumeu. Terug van onze Binnenland-trip zaten Stef en ik allebei met een flink opgezwollen, pijnlijke voet, hoogstwaarschijnlijk door een of andere insectenbeet. Die zaterdag zouden we in het Diakonessenhuis (een ander ziekenhuis in Paramaribo) op bezoek gaan bij tante Olga (een 80-jarige “tante” van Stefanie) die in het ziekenhuis lag voor een ingreep. Eenmaal daar bleek dat zij al ontslagen was, maar omdat we er toch waren zijn we wel even naar de EHBO gegaan om voor de zekerheid toch maar even naar onze voeten te laten kijken. Het bleek inderdaad om een insectenbeet te gaan. Wat precies was niet duidelijk, maar in ieder geval niets ernstigs. Vooral Stef heeft er nog wel heel veel last van gehad, en kon op een gegeven moment nauwelijks lopen. Zij was dan ook degene die erop stond dat we ernaar lieten kijken bij het ziekenhuis. Inmiddels hebben we er allebei weinig last meer van en zijn de zwellingen nauwelijks meer zichtbaar. Jullie hoeven dus geen beterschapskaartjes te sturen…

Inmiddels zijn we wel zo’n beetje door de nieuwtjes heen, denk ik. Helaas is het hier nog steeds regenseizoen. Het weer is hier bijna net zo wisselvallig geweest als de lentes in Nederland, behalve dat het wel altijd warm en vochtig blijft. Vandaag is misschien wel de koudste dag voor ons in Paramaribo tot nu toe, al lig ik nog wel gewoon buiten in de hangmat op het balkon, in alleen een korte broek, mijn verhaal te typen, dus écht koud is het niet. Van de enorme wateroverlast van eind april en begin mei (mij verhaal van Zuid-Amerikaans Venetië bleek pas het begin) is inmiddels niet veel meer te merken, al loopt er af en toe nog wel eens een straat onder water na een zware regenbui. Tijdens Palumeu hebben we een hele week stralend zonnig weer gehad. Andere dagen is het weer alleen bewolkt en regenachtig. We hebben in ieder geval begrepen dat het in Nederland ook behoorlijk noodweer is geweest. Iedereen nog droge voeten en een dak boven het hoofd???

Ik ben blij dat mijn stage er bijna op zit. Gelukkig hoef ik nog maar 5 weken, waarvan ik nog 4 vrije dagen op kan nemen. Ja, je mag gerust stellen dat ik het op mijn stageplek niet geweldig naar mijn zin heb. Dit komt vooral door mijn stagebegeleider waar ik het niet mee getroffen heb, en door de hele werkdagen waarbij ik alleen maar op kantoor naar mijn computerscherm zit te staren. Met m’n collega’s kan ik het verder wel prima vinden, dus het is niet alleen maar ellende. Bovendien heb ik het idee dat ik de mensen, waarvoor ik een bedrijfsplan schrijf, wel daadwerkelijk help en dat zij het zeer op prijs stellen, dus dat scheelt ook. Ik zal kijken of ik nog een wat uitgebreider verslag kan doen van mijn stage op onze stefensake.waarbenjij.nu. Behalve de stage zou ik nog best wat langer in Suriname willen blijven dan 5 augustus. Een paar weken extra vakantie in Suriname had ik niet erg gevonden, maar hopelijk hebben we allebei nog 7 weken… Misschien is het tegen die tijd ook wel weer lekker om terug te gaan naar Nederland, waar je de keuze hebt uit meerdere steden om een dagje te gaan “wandelen” (= Surinaams voor “leuke dingen doen”), waar het verkeer niet levensgevaarlijk is en waar geen onderscheid wordt gemaakt tussen eerste- en tweedeklas zorg.

Tot de volgende keer!

Ps. Bedankt voor de extra fotoruimte (wie de gulle gever ook mag zijn geweest...)! We zullen eens kijken of we er wat interessants op kunnen zetten...