1e rondzend e-mail (25 jan.)

Voor diegenen die het nog niet gelezen hebben of er geen genoegen van konden krijgen, of die uit pure wanhoop dan nog meer een keer het oude nieuws willen lezen omdat er nog niets nieuws op staat...:

Het eerste berichtje uit Suriname. We maken het niet te lang, want er valt nog véél te veel te ontdekken. Maar goed, veilig aangekomen dus en het bevalt ons hier prima. De eerste indrukken waren niet héél positief: eenmaal uit het vliegveld wachtte ons gelijk een vrij dreigende sfeer van een wachtende menigte Surinamers die ons allemaal wel even wilde helpen met het dragen van de bagage enz. (tegen een vergoeding natuurlijk), maar daar waren we al op voorbereid, bovendien was Johan (Steven’s vader) er al snel bij om ons te helpen de aangeboden “hulp” van ons af te slaan. Na veel vertraging op Schiphol (vliegtuig kapot, dus overstappen, enz.) kwamen we pas rond 18.30 aan in Paramaribo. Was nog net licht, en we hadden dus een mooi uitzicht vanuit het vliegtuig. Het was wel vrij snel donker en dus reden we, helaas in het donker, met Johan naar ons thuis voor de aankomende 2 maanden. Onderweg overal mensen die langs de weg liepen en die af en toe maar net ontweken werden. Ook veel “hangende” mannen langs de weg. Vooral voor Stef was de eerste indruk dus vrij “dreigend”; kan ik wel alleen over straat ’s avonds??

Maar goed, volgende dag waren die eerste indrukken al een héél eind bijgedraaid. Na een eerste parbo-tje de eerste avond en een degelijke nachtrust heeft Johan ons gelijk een beetje door de stad gereden. Daarna zijn we met z’n tweeën in de stad blijven hangen. Weer een paar parbo-tjes gepakt langs de waterkant, even naar de markt geweest om wat kousenband, bronbron en beddengoed in te slaan en nog wat rond gewandeld. De terugweg in de bus was een mooie Surinaamse ervaring. Natuurlijk hadden we er al het één en ander over gehoord. We wisten gelukkig al welke bus we moesten hebben, want er staat op geen enkele bus waar die naartoe gaat. Het busje (geen harmonicabussen in Suriname) was al snel gevonden bij de centrale markt. Wij dachten dat de voorste al vol was en liepen dus naar die daarachter, maar deze buschauffeur dacht hier anders over; “de bus zit nog niet vol”, werd ons verteld. Oké, dus… toch naar het voorste busje. Aha, uitklapstoeltjes in het gangpad..! Wij kregen dus ieder een klapstoeltje, wat betekende dat we op moesten staan als er iemand achter ons uit wilde. Échte Surinaamse ervaring in ieder geval, was leuk! Uiteindelijk wisten we gelukkig ook nog waar we uit moesten stappen (met een beetje hulp van de buschauffeur).

’s Avonds ook nog een leuke ervaring. In eerste instantie wilde we roti gaan eten bij een tentje dat we hadden ontdekt in de buurt van het huisje. Helaas bleek die niet open (benieuwd of ‘ie nog open zal gaan…). Dan maar zelf wat koken, want we hadden niet zo’n zin meer om weer de bus naar de stad te pakken. Wij op zoek naar roti’s om zelf klaar te maken bij het Chinese winkeltje in de buurt: “Heeft u ook roti?” Het uiteindelijke antwoord: “Mi no sabi…” (héél moeilijk kijkend). Op de terugweg ontdekte we het Hindoestaanse winkeltje waar Carmen en Mavis het over gehad moesten hebben. Nog één keer proberen dan… We hebben nu de ingrediënten voor het deeg in huis. Nu nog even langs de Hindoestaanse buurvrouw voor een goed recept…

Meer volgt… Stef is van plan binnenkort een weblog te launchen. Jullie horen het wel als daar iets te lezen valt…

Groeten uit Beniespark, Paramaribo!

Stef & Sake